เคล็ด 5 คำ อ.หยางเส้าโหว – บทความสั้น

ในหนังสือ “ทักษะที่แท้จริงของมวยไท่จี๋ตระกูลหยาง” โดย อ.ซุนหยี่เจา ศิษย์ อ.เถียนเจ้าหลิน มีข้อความสั้นๆ ตอนหนึ่งเกี่ยวกับการฟาจิ้นของตระกูลหยางดังนี้

“อาจารย์ปู่เฉิงฝู่ (หยางเฉิงฝู่) พูดถึงท่านปรมาจารย์ลู่ฉานเคยกล่าวว่า “เธอต้องการ ฉันให้” “ตีอย่างไร ได้อย่างนั้น” “ต้องการอะไรได้สิ่งนั้น” อาจารย์เถียนก็กล่าวบ่อยๆ ว่า อาจารย์ทวดเจี้ยนโหวนั้นกล่าวกับตนบ่อยๆ ว่า “ตีคนในเวลาต๋าโส่ว (ผลักมือ) ต้องตีจนสองเท้าของอีกฝ่ายถูกดีดขึ้นมาจนต้องกระโดดตุ๊บๆ ส้นเท้ารู้สึกเจ็บ แต่บนร่างกายส่วนที่ถูกตีกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด ต้องมีความรู้สึกคลายอันว่องไวจึงจะถูกต้อง” อาจารย์ปู่เส้าโหวมี “เคล็ด 5 คำ” คือ “บาง, ตามกัน, สั้น, เปราะ, ไกล” เวลาฟาจิ้ง จิ้งในร่างกายจะต้องทะลวงผ่านผิวหนังออกมา นี่คือ “บาง” ฟาจิ้ง ชี่ก่อนจิ้งตามหลัง ต้องให้ทั้งร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกัน ข้อต่อทั้งเก้าบนและล่าง ไม่มีที่ติดขัดแม้แต่เศษเสี้ยว นี่คือ “ตามกัน” การเคลื่อนไหวของฟาจิ้งเล็กสั้น นี่คือ “สั้น” ฟาจิ้งคลายไว (ซงไคว่) คล่องอย่างหมดจด มุ่งตรงยังศัตรู ไม่มีที่สับสนวุ่นวาย นี่เรียกว่า “เปราะ” เวลาฟาจิ้งความคิดจิตใจ (อี้เนี่ยน) ต้องไกล นี่คือ “ไกล” อาจารย์เฉิงฝู่เชื่อว่าแขนนั้นจะต้องเหมือนสำลีหุ้มเหล็ก (หมายถึงหยุ่นซ่อนแกร่งซึ่งเป็นคู่ตรงข้าม) ฮว่าจิ้ง (สะเทินแรง) ต้องซงอย่างหมดจด ฟาจิ้งต้องจะแจ้ง (หมายถึงชัดแจ้ง ไร้ความสับสน) หากต้องการตีคน เท้าต้องแอบก้าวล่วงเข้าไป ฟาจิ้งต้องเหมือนขว้างแก้ว จะขว้างก็ขว้าง จะไปก็ไป หากมีความลังเลสักนิด ก็ไม่สามารถฟาคนออกไปแล้ว และยังมีกล่าวว่า จะตีขึ้นบน อี้ต้องอยากนำคนขึ้นไปถึงหลังคาห้อง อยากตีลง อี้ต้องอยากตีคนจมลงดิน จะตีไกล อี้ต้องฟาดผ่านผนังออกไป”